hayata dair...

hayata dair...
Affetmek, bağışlamak; görkemli, sıcak, insani, kendine güven ve güçlülük ifadesidir...
Gerek affetme, gerekse af dileme, insanlık, sevgi, saygı, akıl, duygu paylaşımı ve anlayışı için, çok insani ve fakat o derecede karmaşık bir mantık-duygu çatışmasının yansımasıdır...
Affetmeme nefret, kin, katılık, duygusal tükeniş, yıkıcılık ve insanı kahreden, kendi kendini bozguna uğratan bir inatlaşmadır...
Bağışlamak ise, bir hissediş değil, bir düşünce ürünüdür...
Ancak, bağışlamak, ölçülü bir davranış olmalı, suça teşvik edici ve suçu tekrarlatıcı rahatlığı vermemelidir...
Affetme, suçu noktalamayla sonuçlanmalıdır...
Aksi halde nasıl olsa affedilirim felsefesi, hep yeni suçların anası olacaktır...
Bağışlayabilmek üstünlüğü, gün gelir bağışlanmak hakkını da bize kazandırabilir...
Affetme, affedilme olayı seyrek olarak oluşan, seyrek olarak ihtiyaç duyulan duygulardır...
En yüce affetme olayı, güçlüyken affetmesini bilmektir...
İnsan o zaman daha da büyür.
Sık sık ve olur olmaz her olayda ve ortamda bağışlamak, bağışlanan kişiyi ahlaksız yapar...
Zalimlerin, acımasızların her yaptıklarını affetmeye kalkmak, öteki yönüyle masum kişilere acı çektirmektir...
Af; yerine göre görev, yerine göre zorunluluk, yerine göre zaaftır... (...H.Benazus)

Teşekkürler...

hayata dair
Cinayet konusunda en becerikliler, cinayet karşıtı vaaz verenlerdir...
Nefreti en iyi becerenler, sevmeyi vaaz edenlerdir...
Savaşı en iyi becerenler, barış vaazı verenlerdir...
...
Övgü göstermekte hızlı davrananlardan sakının, karşılığında övgü beklerler...
Sansürlemekte hızlı davrananlardan sakının, bilmedikleri şeylerden korkarlar...
Sürekli kalabalıkları arayanlardan sakının, tek başlarına bir hiçtirler...
...
Ortalama insanda; herhangi bir günde, herhangi bir orduya yetecek kadar ihanet, nefret, şiddet ve saçmalık vardır...
O yüzden ortalama erkekten ve ortalama kadından sakının;
Kendileri tam sevemedikleri için, senin sevginin eksik olduğuna inanırlar...
(...Charles Bukowski)

hayata dair
-Kimsenin sözünü kesmeden, hayal kurmadan, vereceğiniz cevabı düşünmeden can kulağıyla dinleyin...
...
-Fıkra anlatın, neşeli hikâyeleri paylaşın... Bu hediyeniz “Seninle birlikte gülmeyi seviyorum” anlamına gelir...
...
-Bazen tek istediğimiz yalnız kalmaktır... Bu anlara duyarlı olun ve ihtiyacı olana yalnız kalma hediyesini verin...
...
-Birine tatlı bir söz söylemek gibisi yoktur... Selâm vermek veya teşekkür etmek o kadar zor mu?...
...
-Eleştirilere açık olmalıyız... Ama her tenkide göre kendimizi ayarlamaya çalışırsak kendimiz olamayız...
...
-Gerilim anlarında dikkatli olmalıyız. Belki bizim okumuz yayda durabilir ama çevremizdeki gerilmiş yaylardaki oklar durmayabilir...
...
-Yüzey genişledikçe derinlik, meşguliyet arttıkça verimlilik azalır...
(...Aldous Huxley)

hayata dair
-Huzurlu olmak istiyorsanız, ufak şeyleri dert etmeyin...
-Unutmayın ki, öldüğünüz zaman yapmanız gereken işler listesi hâlâ dolu olacaktır...
-Kendinize şu soruyu sorun:
Bir yıl sonra bunun bir önemi olacak mı?...
-Kimsenin sözünü kesmeyin, cümlesini siz bitirmeyin...
-Sırf gırgır olsun diye, size yöneltilen eleştiriyi kabul edin...
-Kendi cenazenize katıldığınızı farz edin... (...Richard Carlson)

hayata dair
Kimsenin kollarında yığılıp can vermek istemiyoruz...
Aşktan bunca korkmamızın sebebi bu yüzden... Çünkü zaten, her yanımız kılıç yaralarıyla dolu...
Ama bir şekilde kapanmış, kabuk bağlanmış yaralar onlar...
Nasıl yapmışsak yapmışız üstesinden gelmişiz... Ama biri, kabuk tutmuş yaraları okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve oluk oluk kanama başlıyor yeniden... Birine teslim olduğumuzda, anlatmaya başladığımızda, içimizi döktüğümüzde bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıveriyor...
O yüzden değil mi içimizi tutmamız?...
Birisine teslim olmaktan korkmamız?... Ortalıkta tedirgin ve gergin dolanmamız?...
“Anlatsam mı, anlatmasam mı” kararsızlığımız, “Bu sevgi beni acıtır mı” kuşkularımız... Her zaman seni üzecek birileri olacaktır... Yapman gereken insanlara güvenmeye devam etmek...
...Ve kime iki defa güveneceğini iyi seçmek...
(...G.Garcia Marquez)

hayata dair
Belki bilmiyorsundur;
Benim gökyüzümsün
Benim en sevdiğim tepesin
Benim fırtınada sığındığım limansın
Benim en değerli hediyemsin
Benim en duygusal anımsın
Benim en yakın arkadaşımsın
Benim ilham kaynağımsın
Benim parıldayan ışığımsın
Benim gecem, gündüzümsün
Benim yüreğimin ilacısın, ağrı kesicimsin
Benim bahar ateşimsin
Benim nadir bulunan mücevherimsin
Benim hayatımı hayat yapansın
Benim moralimi düzeltensin
Benim en büyük şansımsın, enerjimsin
Benim iştah açıcımsın
Benim sabah güneşimsin
Benim kalbimin bekçisisin
Benim tebessümlerimin kaynağısın
Benim yanan ateşimsin
Benim en büyük arzumsun
Benim rüyalarımsın
Benim herkesten önce gelenimsin
Benim güvencemsin, sağduyumsun
(...David L. Weatherford)

hayata dair...
İyiliğin etkisi altında olmayan kültür, tehlikeli bir güçtür...
Vicdan, merhamet ve sevgiyi kapsamayan kültür, insanlar için hayati önemi olan hürriyet, barış ve kardeşliği mahvedebilir...
Böyle bir kültür, insanı ruhsuz bir makineye çevirir... (...A.Patri)

hayata dair
Başkalarına inancımız, kendimizde neye inanmak istediğimizi açığa vurur...
...
Köle misin; öyleyse dost olamazsın... Zorba mısın; öyleyse dostun olmaz...
...
Kendinizi kötü sevmeniz, yalnızlığı size zindan eder...
...
Büyük borçlar insanları değer bilmeye değil, kin beslemeye yöneltir...
...
İlle de uşak olman gerekiyorsa, senden en çok yararlanacak kişiyi bul...
...
Küçük bir iyilik, unutulmazsa, kemiren bir kurt olur çıkar...
...
Kimine göre yalnızlık, hasta insanın kaçışıdır... Kimine göre de, hasta insanlardan kaçıştır...
...
İnsanlar arasında yaşamak güçtür... Susmak çok güçtür de ondan...
(...Nietzsche)

Dostluk insana erdem kazandırır...
Bir başka deyimle; erdem, dostluğun oluşmasının yardımcısıdır...
Erdem, tek yaşayan insan için değil, toplum halinde yaşayan insanlar içindir... Erdemliliğimizin varlığı, ancak birlikte olduklarınızın kabulü ile gerçeklik kazanır...
...
Erdem olmadan, dostluğun hiçbir türü olmaz...
Dostluğu hem doğuran hem sürdüren erdemdir...
Erdemden daha çok sevilebilecek hiçbir şey yoktur...
Hiçbir şey onun kadar kendine sevgiyi çekmez...
...
Dostluktan gelen sevecenliği, doğanın oluşturduğunu anlamak güç değil...
Sevgi ile yüklü dostlar isterler ki, aralarında yardım istemekten çok yardım etmeye hazır olsunlar...
Böylece hayatlarına onur kazandırırlar... (...Çicero)